Sobota, 9 marca 2013r.
+
Łk 18,9-14
Jezus powiedział do niektórych, co ufali sobie, że są
sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: Dwóch ludzi przyszło do
świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. Faryzeusz stanął i
tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie,
zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy
w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam. Natomiast celnik stał
z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i
mówił: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika. Powiadam wam: Ten odszedł do
domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie
poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.
To prawie śmieszne jak
człowiek może być pewny siebie, taka wszechogarniająca pycha. Takie stanie
przed Bogiem i kadzenie, opowiadanie o swojej wielkości, doskonałości,
nieomylności, prawowierności… Straszne rzeczy. Ale jak bardzo nasze. Co jest
potrzebne żeby stanąć jak celnik w zupełnej nagości, szczerości, tacy zupełnie
bezbronni, bez tłumaczenia, udawania, masek, mydlenia oczu, że to wcale nie
jest tak źle… Co jest potrzebne? Może upadek, może sakrament, może spotkanie. Nie
wiem ale jest to konieczne.
Kolejna zasłona kolejne
udawanie
Gubienie się we własnych
zeznaniach
Prawda mówiłem kłamałem
Ukrywałem taiłem
Sam nie wiem
I brne i rozmydlam
Nie wiem już przed kim
Przed sobą przed Nim przed
nimi
Brne i rozmyślam
I sam nie wiem dlaczego
Wygodniej pewniej mocniej
Z charakterem
Może trzeba XI stacji i
unieruchomienia
Może trzeba krzyż najpierw
nieść wysoko
Potem wlec za sobą
Bo na końcu w pokorze
Wesprzeć się na nim
Bo sam w beznadziei i
niemocy
Nie ustoję nie przetrwam
xmk
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz